Symboliek van water naar Walter Fano

“De vreemdeling die arriveert bij Venetië vanuit het lawaai van de wereld – schrijft Bloch – nadert hij in een soort vruchtwater van stilte”, “Het water van Venetië – voegt Dominique Fernandez toe – is geen helder water: het is consistent, essentieel, prenataal, plasmatisch”. Nu zou de Venetiaanse reis zijn vruchten afwerpen, volgens deze gedachtegang, bij terugkeer in de boezem van de moeder. Iemand koppelde zelfs het beeld van een vrouwenborst aan de topografische structuur en de vele zwevende koepels in de lucht.
Loredana Gambuzzi, Jungiaanse psycholoog, die de getuigenissen bemonsterde van 'vermiste personen' die naar Venetië waren getransplanteerd, vertrouwde op deze verleidelijke hypothese, die de oorspronkelijke manieren om alle grote stedelijke gebieden te ontsluiten doet herleven, niet alleen in Venetië, met het verschil dat in Venetië, als een groot voetgangersgebied, het waterlabyrint en de verdediging, het zou nog steeds direct merkbaar zijn.
Recente psychoanalytische theorieën erkennen in de wateren van Venetië het vermogen om naar onze ware aard te baggeren, en verklaren zo het enorme scala aan verschillende emoties die het oproept, in de praktijk ziet iedereen in Venetië wat zichzelf is.
Venetië neemt dus de vorm aan van de initiator, de Grote Moeder die de ingewijde ontvangt via haar labyrinten en hem bevrijdt van de beperkingen van het rationele bewustzijn, door de heropleving van de oerenergie van het libido.
Er moet ook rekening worden gehouden met wat herinnert zich Enrico Raffi, schrijver van de school van Alberto Moravië (waarvan hij ook een huis in Venetië): "Het waren de wateren die Venetië hebben gered, de wateren die de bruggen zouden moeten doordrenken, maar in dit geval lijken ze meer op die wiens leven weinig had voor Mozes". Analyseer deze zin in het licht van de hardnekkigheid van de bijbelse mythe in de mythe van Venetië: Mozes redde van de wateren hij scheidde de wateren, die we zouden wensen voor de redding van de stad, door de wateren van de lagune te scheiden van de zee door een machine genaamd "Mose".
Geen toeval dat de episode van verlossing door de wateren van Mozes ook werd benaderd door Tintoretto en Veronese, die de bijbelse context in een soort harem plaatsten. Water en vrouwelijkheid worden daarom verondersteld convergerende en onlosmakelijke redenen te zijn.